الهام می گفت کلی گشته تا خانم ابریشمی رو پیدا کرده . می گفت: خانم ابریشمی حالا موهایش سفید شده و پای چشمهایش گود افتاده . می گفت وقتی از گذشته برایش تعریف می کردم ... هیچ چیز را به خاطر نمی آورد.
۱ـ با عشق :
به خانم ابریشمی ( اولین کسی که به من آموخت رویاهایم را همیشه در ذهنم نگاه دارم . چون وقتی به زمین می آیند زشت و حقیر می شوند )
کانون پرورش فکری ساختمانی کاملا مدور بود در انتهای پارک با سقفی شیروانی ... از در پارک که وارد می شویم فلش های رنگی راه را نشان می دهند . سرزمین رویایی من و آزاده . با یه دنیا بوی کتاب ... کاغذ های رنگی و خانم ابریشمی .. ظریف با چهره ایی خندان و موهای مشکی و بلند که از زیر مغنه اش بیرون آمده ( و من چقدر عاشق آن موهای مشکی و بلندش بودم که از زیر مغنه اش بیرون آمده بود )... حالا که فکر می کنم می بینم من همیشه در رویا زندگی می کردم حتی موقعی که هشت سالم بود و کوچکترین عضو کانون بودم و آن روز هم سرم پر از رویا بود روزی که آقای "خ" همه را جمع کرد و گفت قرار است یه نمایش عروسکی داشته باشیم ... صندلی ها را گرد چیده اییم و آقای "خ"و خانم ابریشمی روبرو یمان نشسته بودند ... آقای "خ" می گوید : این تست صداست هر کی این جمله را یکبار با صدای نازک و یکبار با صدای کلفت اجرا کند تا ببینم چه نقشی براش مناسبه . کاغذ را می دهد به آناهیتا ( آناهیتای زیبا با آن لهجه فراموش نشدنیش) ... آناهیتا متن را می خواند و خانم ابریشمی می گوید صدای آناهیتا برای نقش آمریکا خوب است ... آناهیتا می شود آمریکا کاغذ دست به دست می چرخد و به من نزدیک تر می شود ... حالا دست آزاده است ... آزاده می شه کرکس ... من آخرین نفرم ... کوچک ...مضطرب با موهایی آشفته و کاغذ به من نزدیک می شود و من در خیال نقشی که خواهم داشت روی صندلیم بند نمی شوم ...و توی ذهنم پر است از صدا ... کاغذ به من می رسد ... نمی دانم جمله نوشته شده را چطور خوانده بودم که آقای " خ" لبخند می زند و می گوید : خوب .. تو هم می شی زالو ... بچه ها می زنند زیر خنده (من حتی نمی دانم زالو چیست ) ..... .............
الهام می گفت کلی گشته تا خانم ابریشمی رو پیدا کرده . می گفت: خانم ابریشمی حالا موهایش سفید شده و پای چشمهایش گود افتاده . می گفت وقتی از گذشته برایش تعریف می کردم ... هیچ چیز را به خاطر نمی آورد.
۱ـ با عشق :
به خانم ابریشمی ( اولین کسی که به من آموخت رویاهایم را همیشه در ذهنم نگاه دارم . چون وقتی به زمین می آیند زشت و حقیر می شوند )
کانون پرورش فکری ساختمانی کاملا مدور بود در انتهای پارک با سقفی شیروانی ... از در پارک که وارد می شویم فلش های رنگی راه را نشان می دهند . سرزمین رویایی من و آزاده . با یه دنیا بوی کتاب ... کاغذ های رنگی و خانم ابریشمی .. ظریف با چهره ایی خندان و موهای مشکی و بلند که از زیر مغنه اش بیرون آمده ( و من چقدر عاشق آن موهای مشکی و بلندش بودم که از زیر مغنه اش بیرون آمده بود )... حالا که فکر می کنم می بینم من همیشه در رویا زندگی می کردم حتی موقعی که هشت سالم بود و کوچکترین عضو کانون بودم و آن روز هم سرم پر از رویا بود روزی که آقای "خ" همه را جمع کرد و گفت قرار است یه نمایش عروسکی داشته باشیم ... صندلی ها را گرد چیده اییم و آقای "خ"و خانم ابریشمی روبرو یمان نشسته بودند ... آقای "خ" می گوید : این تست صداست هر کی این جمله را یکبار با صدای نازک و یکبار با صدای کلفت اجرا کند تا ببینم چه نقشی براش مناسبه . کاغذ را می دهد به آناهیتا ( آناهیتای زیبا با آن لهجه فراموش نشدنیش) ... آناهیتا متن را می خواند و خانم ابریشمی می گوید صدای آناهیتا برای نقش آمریکا خوب است ... آناهیتا می شود آمریکا کاغذ دست به دست می چرخد و به من نزدیک تر می شود ... حالا دست آزاده است ... آزاده می شه کرکس ... من آخرین نفرم ... کوچک ...مضطرب با موهایی آشفته و کاغذ به من نزدیک می شود و من در خیال نقشی که خواهم داشت روی صندلیم بند نمی شوم ...و توی ذهنم پر است از صدا ... کاغذ به من می رسد ... نمی دانم جمله نوشته شده را چطور خوانده بودم که آقای " خ" لبخند می زند و می گوید : خوب .. تو هم می شی زالو ... بچه ها می زنند زیر خنده (من حتی نمی دانم زالو چیست ) ..... .............
به دلایلی که هیچ وقت نفهمیدم الهام منو همیشه یاد آب و هوا می انداخت ... الهام آفتابی ...الهام ابری ... الهام طوفانی ... و اون روز که الهام اومد پیشم مه آلود بود ... الهام مه آلود می شینه کنارم و شروع می کنه به حرف زدن و اصلا نمی پرسه دوست دارم حرفاشو بشنوم یا نه ( شاید به خاطر این بود که من همیشه بیشتر از اینکه زبان خوبی برای حرف زدن باشم گوش خوبی برای شنیدن بودم ) ...
نشسته کنارم دستم را جلو می برم و انگشتهایش را لمس می کنم ... انگشتهایش سرد و مرطوب است ... انگشتهای مه آلود ... چشمهای مه آلود ... تو حرف می زنی و اصلا نمی پرسی می خواهم بشنوم یا نه ... کلماتت می لرزید یا صدایت مهم نبود مهم سنگینی چیزهایی بود که می گفتی ... حالا حرفهایت را به سختی می شنوم انگار دور شده ایی و انگشتهای سردت را را در دستهای من جا گذاشته ایی ... چرا نمی پرسی می خواهم حرفهایت را بشنوم یا نه ...الهام مه آلود حالا های های باران شده ... نگاهم را از نگاهش می گیرم و خیره می شوم به روبرو.... به انبوه کلماتی که نمی خواهم بشنوم ...