یکبار به مترسکی گفتم "لابد از ایستادن در این دشت خلوت خسته شده ایی؟"گفت " لذت ترساندن عمیق و پایدار است من از آن خسته نمی شوم "... دمی اندیشیدم و گفتم " درست است چون که من هم مزه این لذت را چشیده ام " گفت " فقط کسانی که تن شان از کاه پر شده باشد این لذت را می شناسند " آنگاه من از پیش او رفتم ، و ندانستم که منظورش ستایش از من بود یا خوار کردن من . یکسال گذشت و در این مدت مترسک فیلسوف شد . هنگامی که باز از کنار او می گذشتم دیدم دو کلاغ دارند زیر کلاهش لانه می سازند .
لاله یه جایی همین نزدیکی زندگی می کنه من هیچ وقت ندیدمش ا جازه بدید شما رو هم در زیبایی شعرهایش شریک کنم
آفتاب که می شود
پرندگان که می خوانند
با خودم می گویم
حتما حالش خوب است که جهان هنوز اینهمه زیباست /
با سکوتت دیواری می سازی که هرلحظه بلندتر می شود
پیش از آنکه بر سرم آوار شود ترکت می کنم /
سامسونت و ریشی که گذاشته ایید به شما می آید ، اما شعر..
احتراما شما جریده بخوانید و مراقب حساب بانکی تان باشید
شعر چکیده جان است ... نه یک غلط دستوری /
از کتاب کاش خوابم ببرد _لاله موسوی
کمی دیر شده اما فرا رسیدن ماه رمضان رو به همتون تبریک می گم ..
می آیی و باز می کنی این پنجره را که بسته مانده بود و یادش رفته بود که آنطرف شیشه های خاک گرفته اش هنوز هم دنیایی است که می درخشد و کوچه ایی که پر است از آدمهایی که می آیند و می روند ... پنجره ایی که یادش رفته بود چه لذتی دارد وقتی انگشتهایی کوچک روی شیشه های بخار گرفته اش آدمک می کشند .... نه از پشت این شیشه های خاک گرفته به سختی می شود آسمان را دید و ابرهایی که از شکلی به شکلی دیگر فرار می کنند ... نمی شود رنگین کمان را دید وقتی در دستهای مرطوب باران بدنیا می آید ...
می آیی و باز می کنی تمام پنجره های فراموش کاری را که گاهی یادشان می رود پنجره ها آفریده شده اند تا رو به نور و هوای تازه باز شوند..
به دوست عزیزی که آدرسشو برام نذاشته بود ...
دوست عزیزم ممنون به خاطر تمام حرفهای زیبایی که نوشته بودی و امیدوارم نوشته های این وبلاگ همیشه سعادت خونده شدن رو داشته باشند
اطاق نیمه تاریک بود و از میان هاله ایی سفید رنگ از دود سیگار به سختی می شود چهر ه اش را دید.
و خودنویسش روی کاغذ گاهی می نویسد ، گاهی خط می زند و گاهی در تردیدی طولانی معلق میان کاغذ و انگشتهای کشیده اش انتظار کلمات را می کشد ... ناخن های لاک زده اش را در میان موهای سیاهش فرو می برد و کلمات را زیر لب تکرار می کند بارها و بارها ... با زیباترین صدای دنیا ... صدایش شاهزاده ایی است که از خوابی اساطیری برخاسته بی آنکه در انتظار بوسه ایی باشد آرام و باشکوه نتهایی که باوقار روی سیمهای حامل راه می روند بی آنکه بلرزند و آنگاه اطاق در سکوتی مقدس فرو می رود ...
چون سنگها صدای مرا گوش می کنی / سنگی و ناشنیده فراموش می کنی / رگبار نوبهاری و خواب دریچه را
از ضربه های وسوسه مغشوش می کنی / دست مرا که ساقه سبز نوازش است با برگهای مرده هم آغوش می کنی / گمراه تر از روح شرابی و دیده را در شعله می نشانی و مدهوش می کنی / ای ماهی طلایی مرداب خون من خوش باد مستیت که مرا نوش می کنی / تو دره بنفش غروبی که روز را بر سینه می فشاری و خاموش می کنی /