یکبار به مترسکی گفتم "لابد از ایستادن در این دشت خلوت خسته شده ایی؟"گفت " لذت ترساندن عمیق و پایدار است من از آن خسته نمی شوم "... دمی اندیشیدم و گفتم " درست است چون که من هم مزه این لذت را چشیده ام " گفت " فقط کسانی که تن شان از کاه پر شده باشد این لذت را می شناسند " آنگاه من از پیش او رفتم ، و ندانستم که منظورش ستایش از من بود یا خوار کردن من . یکسال گذشت و در این مدت مترسک فیلسوف شد . هنگامی که باز از کنار او می گذشتم دیدم دو کلاغ دارند زیر کلاهش لانه می سازند .
لاله یه جایی همین نزدیکی زندگی می کنه من هیچ وقت ندیدمش ا جازه بدید شما رو هم در زیبایی شعرهایش شریک کنم
آفتاب که می شود
پرندگان که می خوانند
با خودم می گویم
حتما حالش خوب است که جهان هنوز اینهمه زیباست /
با سکوتت دیواری می سازی که هرلحظه بلندتر می شود
پیش از آنکه بر سرم آوار شود ترکت می کنم /
سامسونت و ریشی که گذاشته ایید به شما می آید ، اما شعر..
احتراما شما جریده بخوانید و مراقب حساب بانکی تان باشید
شعر چکیده جان است ... نه یک غلط دستوری /
از کتاب کاش خوابم ببرد _لاله موسوی
کمی دیر شده اما فرا رسیدن ماه رمضان رو به همتون تبریک می گم ..
می آیی و باز می کنی این پنجره را که بسته مانده بود و یادش رفته بود که آنطرف شیشه های خاک گرفته اش هنوز هم دنیایی است که می درخشد و کوچه ایی که پر است از آدمهایی که می آیند و می روند ... پنجره ایی که یادش رفته بود چه لذتی دارد وقتی انگشتهایی کوچک روی شیشه های بخار گرفته اش آدمک می کشند .... نه از پشت این شیشه های خاک گرفته به سختی می شود آسمان را دید و ابرهایی که از شکلی به شکلی دیگر فرار می کنند ... نمی شود رنگین کمان را دید وقتی در دستهای مرطوب باران بدنیا می آید ...
می آیی و باز می کنی تمام پنجره های فراموش کاری را که گاهی یادشان می رود پنجره ها آفریده شده اند تا رو به نور و هوای تازه باز شوند..
به دوست عزیزی که آدرسشو برام نذاشته بود ...
دوست عزیزم ممنون به خاطر تمام حرفهای زیبایی که نوشته بودی و امیدوارم نوشته های این وبلاگ همیشه سعادت خونده شدن رو داشته باشند
اطاق نیمه تاریک بود و از میان هاله ایی سفید رنگ از دود سیگار به سختی می شود چهر ه اش را دید.
و خودنویسش روی کاغذ گاهی می نویسد ، گاهی خط می زند و گاهی در تردیدی طولانی معلق میان کاغذ و انگشتهای کشیده اش انتظار کلمات را می کشد ... ناخن های لاک زده اش را در میان موهای سیاهش فرو می برد و کلمات را زیر لب تکرار می کند بارها و بارها ... با زیباترین صدای دنیا ... صدایش شاهزاده ایی است که از خوابی اساطیری برخاسته بی آنکه در انتظار بوسه ایی باشد آرام و باشکوه نتهایی که باوقار روی سیمهای حامل راه می روند بی آنکه بلرزند و آنگاه اطاق در سکوتی مقدس فرو می رود ...
چون سنگها صدای مرا گوش می کنی / سنگی و ناشنیده فراموش می کنی / رگبار نوبهاری و خواب دریچه را
از ضربه های وسوسه مغشوش می کنی / دست مرا که ساقه سبز نوازش است با برگهای مرده هم آغوش می کنی / گمراه تر از روح شرابی و دیده را در شعله می نشانی و مدهوش می کنی / ای ماهی طلایی مرداب خون من خوش باد مستیت که مرا نوش می کنی / تو دره بنفش غروبی که روز را بر سینه می فشاری و خاموش می کنی /
اواخر مهر بدنیا اومدم ولی اینکه این اتفاق مبارک دقیقا چه روزی اتفاق افتاد کسی یادش نمونده . بابا به خاطر دلایل آموزشی شناسنامه منو اول مهر گرفت و اول مهر پر از دلشوره بود روز بد صبح زود بلند شدن روز نیمکتهای غریبه روز دعوا کردن سر جا گرفتن روز دوستهای جدید روز معلمهای ندیده روز بادهای سرد روز درختهای بدرنگ روز مانتوی جدید روز زنگهای تفریح فراموش شده روز بوی کتابهای نو روز مداد های نتراشیده روز دفترهای سیاه نشده ... بهانه ایی برای بزرگتر شدن
سوم راهنمایی بودم که دایی احمد یه روان نویس آبی به من هدیه داد و همون سال با همون روان نویس آبی پشت دفتر الهام ، ملیحه ،مهناز،ام البنین ،سوده ... یادگاری می نوشتم:
خانه دوست کجاست؟ /در فلق بود که پرسید سوار آسمان مکثی کرد / رهگذر شاخه نوری که به لب داشت به تاریکی شنها بخشید و به انگشت نشان داد سپیداری و گفت / نرسیده به درخت کوچه باغی است که از خواب خدا سبز تر است / و در آن عشق به اندازه پرهای صداقت آبی است / پس به سمت گل تنهایی می پیچی / دو قدم مانده به گل / پای فواره جاوید اساطیر می مانی و ترا ترسی شفاف فرا می گیرد / در صمیمیت سیال فضا خش خشی می شنوی / کودکی می بینی رفته از کاج بلندی بالا جوجه بر دارد از لانه نور / و از او می پرسی : خانه دوست کجاست .
و حالا فقط خدا می دونه خونه الهام کجاست ،خونه ملیحه ، مهناز، ام البنین ،سوده ...
عمو زنجیر باف ...بله؟ ... زنجیر منو بافتی ... بله ...
هنوز هم صدایشان را می شنوم که می خندند ودنبال هم می کنند و من کف دستهایم عرق کرده و انگشتهایم درد می کند . مثل یه خواب بد می مونه که یهو چشمهاتو باز می کنی و با خودت می گی تمام شد ، تمام شد ، فراموشش کن اما یه دختر لجباز ته ذهن منٍ که خاطرات رو زیر و رو می کنه یه دختر لجباز که مو های چتریش روی چشمهاشو پوشونده ، دستشو تکون می ده و می گه : هی ، اینو یادت هست ... سرم رو که برمی گردونم می بینمش انگار هیچ وقت پیر نمی شه ایستاده رو به روم یه مغنه ژرژت سیاه و بلند سرش ومن وقتی بچه بودم فکر نمی کردم که قدش کوتاه باشه و من از این پایین سرم رو بلند می کنم و نگاش می کنم و او از اون بالا لبخند می زنه و می گه لوحه هات نوشتی و من کف دستهایم عرق کرده و انگشتهایم درد می کند.
شش سالم بود که از تهران برگشتیم اسم آزاده رو تو دبستان هفده شهریور نوشتند و منو فرستادند آمادگی فقط چند ماه به پایان سال تحصیلی مونده بود و اولین کشیده رو که خوردم فهمیدم که این آمادگی با جایی که قبلا می رفتم فرق می کنه اینجا باید یه ساعت تمام روی نیمکت بشینی و از جات تکون نخوری حتما شعر هم کار می کردیم حتما برامون قصه هم تعریف می کرد ولی من اصلا به خاطر نمی یارم به مامان گفت " لو حه هاش عقب ولی من باهاش کار می کنم تا به بچه ها برسه " و اینطور شد که آمادگی برای من سراسر لو حه نوشتن بود .. لو حه های تمام نشدنی و من مرتب می نوشتم حتی زنگهای ورزش... می تونم خودم ببینم توی اون کلاس خالی و بزرگ روی نیمکت ردیف دوم کنا پنجره و پاهایم به زمین نمی رسید و بچه ها که اون بیرون بازی می کنند و تو که صندلیت را جلوی در گذاشتی. باید تا زنگ تفریح تمام نشده کاری بکنم باید این چند صفحه لوحه لعنتی رو زود تر تمام کنم و لوحه ها روی خط های دفتر بزرگ و بزرگتر می شوند دفترم را بر می دارم و به تو نشان می دم می گم تمام شد برم بازی ... به دفترم نگاه می کنی " منو گول می زنی برو کوچیک و مرتب بنویس " لو حه های تمام نشدنی ... کف دستهایم عرق کرده و انگشتهایم درد می کند
عمو زنجیر باف ... بله ؟... چرا زنجیر منو نبافتی ؟ ... بله !!
مامان می پرسه " چرا چند وقته چایی برای خودت می ریزی ، یادت می ره بخوری ؟". دلم می سوزد برای استکان چای هایی که فراموش می شوند .
چایش را تلخ می خورد . وخیلی وقت است که استکان چایش روی میز مانده .چای تلخش را همیشه سرد می خورد . ساعتها گذشته و
چای در حقارت سرد شدن انتظار می کشد .
یادم می یاد که شعرش رو اینطور شروع کرد "حاشور ...حاشور...حاشور...حاشور...حاشور..حاشور..." وما ته سالن آمفی تاتر نشسته بودیم و از خنده روده بر شده بودیم . من بودم و سیما و سیمین شاید هم من و فاطمه و سیمین و شاید هم سیمین نبود . وقتی رسیده بود به "نقطه ...نقطه ...نقطه ...نقطه ...نقطه ..نقطه ..." تقریبا همه می خندیدند . شعرش رو قطع کرد و الان دقیقا یادم نیست که چی گفت . حرفهایی درباره اینکه برامون متاسفه که قادر به درک خودش و شعرهایی که می خونه نیستیم .حرفهایش که تمام شد سالن از خنده منفجر شد.
اگر دوباره شعر بخواند شاید دوباره بخندم ... اما متاسفم برای خودم به خاطر تمام آدمها و به خاطر تمام شعرهایی که درکشون نکردم .
آنگاه المیترا گفت با ما از مهر سخن بگو .
پس او سر برداشت و مردمان را نگریست و سکوت آنها را فرا گرفت . و او به صدای بلند گفت :
هنگامی که مهر شما را فرا می خواند ، از پی اش بروید اگر چه راهش دشوار و نا هموار است و چون بالهایش شما را در برگیرد وابدهید اگرچه شمشیری در میان پرهایش نهفته باشد و چون با شما سخن می گوید او را باور کنید اگر چه صدایش رویاهای شما برهم زند چنان که باد شمال باغ را ویران می کند . زیرا که مهر در همان دمی که تاج بر سر شما می گذارد شما را مصلوب می کند و همچنان که می پرورد هرس می کند . همچنان که از قامت شما بالا می رود و نازک ترین شاخه هاتان را که در آفتاب می لرزند نوازش می کند به ریشه هاتان که در خاک چنگ انداخته اند فرود می آید و آنها را تکان می دهد .شما را می کوبد تا برهنه کند . شما را می بیزد تا از خس جدا سازد . شما را می ساید تا سفید کند . شما را می ورزد تا نرم کند و آنگاه شما را به آتش مقدس خود می سپارد تا نان مقدس شوید بر خوان مقدس خداوند .
همه این کارها را مهر شما با می کند تا رازهای دل خود را بدانید و با این دانش به پاره ایی از دل زندگی مبدل شوید .
اما اگر از روی ترس فقط در پی آرام مهر و لذت مهر باشید پس آنگاه بهتر است که تن برهنه خود را بپوشانید و از زمین خرمن کوبی مهر دور شوید و به آن جهان بی فصلی بروید که در آن می خندید اما نه خنده تمام را و می گریید اما نه اشک تمام را .
مهر چیزی نمی دهد مگر خود را و چیزی نمی گیرد مگر خود را . مهر تصرف نمی کند و به تصرف در نمی آید زیرا که مهر بر پایه مهر پایدار است .
هنگامی که مهر می ورزید مگویید "خدا در دل من است " بگویید "من در دل خدا هستم "و گمان نکنید که می توانید مهر را راه ببرید زیرا مهر اگر شما را سزاوار بشناسد ، شما را را ه خواهد برد .
مهر خواهشی جز این ندارد که خود را تمام سازد .
برگرفته از کتاب پیامبر _خلیل جبران _ترجمه نجف دریابندی
این روزها حال و هوای خیلی از وبلاگ ها عوض شده مثل وقتی که کاسه آب رو پشت سر عزیزی می ریزی و دعا می کنی که زودتر برگرده ، دلت می خواد یه بار دیگه روشو برگردونه و تو برای آخرین بار براش دست تکون بدی ... بله این روزها خیلی از وبلاگها از رییس جمهوری نوشتند که برای آخرین بار دستشو برای خداحافظی بالا برد و....
خداحافظ صندلیهای آخر اتوبوس ، خداحافظ تحصن 36 ساعته ،خداحافظ تریبونهای چوبی ،خداحافظ یار دبستانی من، خداخافظ نشریه گفتگو،خداحافظ شعرهای سیاسی کاریکاتورهای پیچیده در غل و زنجیر خداحافظ آقای معین خداحافظ انجمن اسلامی، خداحافظ تمام جلساتی که به دعوا ختم می شدید خداحافظ کف زدنها و سوت کشیدنها و فحش دادنها،خداحافظ تحریم انتخابات،خداحافظ "به آفتاب سلامی دوباره خواهم کرد "، خداحافظ سینما قدس،... وخداحافظ تمام روزهای خوبی که می گذشتید و من بزرگ می شدم .خداحافظ آقای رییس جمهور .
حیف است این روزها بگذرد و از مادر بزرگهایی ننویسم که دیگر منتظر نیستند تا کسی روز مادر را به آنها تبریک بگوید .... مادر بزرگم را (مادر مامان ) را مادر جان صدا می زدیم . مادر جان با لهجه محلی صحبت می کرد و شاید برای همین بود که مکالمه بین من و او هیچ وقت بیشتر از چند کلمه نمی شد و من وقتی بچه بودم همیشه دلم می خواست نوه خوبی باشم اما حیف نوه خوب بودن سخت بود نوه خوب باید دست بسینه می نشت نوه خوب باید روی بالشت مادر جان راه نمی رفت باید زیر تخت بابا بزرگ نمی رفت باید اشتناهی پای مادر جان را لگد نمی کرد باید دست به رادیو نمی زد باید بی اجازه اتاق بالا خانه نمی رفت ... و من همه این کارها را می کردم ونوه خوب بودن به شدت سخت بود و باهمه اینها چقدر لذت بخش بود وقتی موهایم را شانه می کردم و مامان موهایم را می بست لباس خوبم رو می پوشیدم ... مادر جان عینکش را می زد و خوب نگاهم می کرد و با لبخدی مهربان از من تعریف می کرد و مادر جان در ذهن من همیشه یک لبخند مهربان است .... عید امسال اولین عیدی بود که مادر جان نبود پس دلیلی هم نداشت که از کوچه خانه مادر جان رد شویم اما مگر می شود از شهر رفت بی آنکه از آن کوچه رد شد .. . پارچه سیاه را تازه از روی دیوار برداشته بودند چون جایش روی دیوار مانده بودو خانه همانطور بود که همیشه بود یک در کوچک سبز دو پنجره با توریهای آهنی ولی اینبار کسی پیاده نمی شود تا در بزند و رد پارچه سیاه روی دیوارآخرین خاطره از مادر بزرگی بود که دیگر منتظرهیچ کس نبود.
"هرچقدر هم در بزنی ... اینبار کسی در را به رویت باز نخواهد کرد.
چقدر دلم تنگ شده بود برای در خت انار..برای ساعت شماته دار برای چای بعد ظهر
برای صندوق های چوبی مرموز ... برای پنجره های آشپزخانه که می دیدند من چقدر
زود بزرگ می شوم.برای شمشیر بابا بزرگ .برای پرده های رنگی ، برای دوچرخه های کهنه
و برای تو که اینبار دیگر عینکت را به چشم نمی زنی تا ما را بهتر ببینی
نه... من بزرگ نشده ام هنوز هم می دانم کلید اتاق بالاخانه را کجا قایم می کنی
هنوز هم یواشکی آنرا بر می دارم و آنقدر آرام از پله ها بالا می روم که توهم مرا نمی بینی
و تنها می مانم با جها زخاله.با کتابهای دایی..با نقاشیهای مامان
با گرد و خاک با سکوت با خودم وصدای پایت را می شنوم که از پله ها بالا می آیی و از ترس
نفسم بند می آید... پشت رختخوابهای شمد پیچ شده خودم را قایم می کنم... کاش بودی... شاید اینبار مرا پیدا می کردی
نه... این خانه دیگر منتظر هیچکس نیست...."
آدمهای بزرگ تنهایی های بزرگی دارند ودر تنهایی خویش می بالند و اندیشه می آفرینند .و تنهاییشان مثل تنهایی من تاریک نیست . تنهایی آدم های بزرگ مثل نور می درخشد و فضا را روشن می کند و آدمهای بزرگ در تنهاییشان تنها نیستند و تنهاییشان پر است از کلمه ، معجزه و آوازروحی بی قرار....آدمهای بزرگ در تنهاییشان گریه نمی کنند وزانوهایشان را بغل نمی گیرند و تنهایی آدمهای بزرگ آنقدر زیباست که باید لیاقت داشت تا کمی در تنهاییشان نفس بکشی ....
"خدایا خود خواهی را چندان در من بکش یا چندان برکش تا خودخواهی دیگران را احساس نکنم ، و از آن در رنج نباشم ...خدایا زیستنی عطا کن که در لحظه مرگ ، بر بی ثمری لحظه اییکه برای زیستن گذشته است ،حسرت نخورم و مردنی عطا کن که بر بیهودگیش ، سوگوار نباشم.خدایا چگونه زیستن را به من بیاموز ..."چگونه مردن " را خود خواهم آموخت."
همیشه در تنهایی کتابخانه ام کتابهای تنهایی هستند که خاک می خورند ...آدم برای خواندن بعضی کتابها باید لیاقت پیدا کند... خدایا کمکم کن تا زیبا بیندیشم ،زیبا ببینم ، زیبا دوست داشته باشم ، زیبا از دست بدهم و زیبا از بیهودگی خویش بگریزم ....خدایا کمکم کن زیبا زندگی کنم .
روزهای کودکی سرشار بود از نور و رنگهایی که آفریده شده بودند تا فقط بدرخشند ،کتابهای کهنه موریانه خورده انباریهای اسرار آمیز، روزهای بلندی که انگار هیچ وقت تمام نمی شدند و آفتابی که همیشه می تابید ...کودکی من در کویر گذشت ، کویری مهربان که خاطرات کودکیم را در خویش پذیرفت و جاودانه کرد ...
هنوز هم گاهی چشمهایم را می بندم شاید اینبار چشمهایم را روی روزهای بچه گی باز کنم وباز هم مدرسه ام دیر شود ....باز هم از درخت توت باغچه بالا بروم، بروم روی پشت بام و آزاده از آن پایین بگوید "تو خیلی شجاعی ،بپر پایین "من باز هم از آن بالا می پرم و هرچقدر هم دردم بگیرد گریه نخواهم کرد چون می خواهم مثل پسرها شجاع باشم من دوباره ظهرها نمی خوابم می روم توی انباری و با برگهای خشک برای خودم و امین سیگار برگ درست می کنم وتا یک پک بزنیم سیگار مان آتش می گیرد ....باز هم بی اجازه می روم خانه مریم و باز هم کتک می خورم ...مامان صدایم می کند ...مدرسه ام دوباره دیرمی شود چشمهایم را بسته ام و فکر می کنم ماما ن وقتی جوان بود صدایش چطور بود؟ صدای من چطور بود؟ و هرچه هم فکر می کنم یادم نمی آید من دوباره بچه ام وبین کتابهای کهنه انباری نشسته ام وداستان می نویسم وامین مجبور است داستانهایم را گوش کند ...چشمهایم را می بندم و عروسکهای بی دست و پایم زیباترین پری های دنیا می شوند ...چشمهایم را باز می کنم افسوس من دوباره اینجام مثل همیشه ومثل همیشه از روی این عکسهای رنگ و رو رفته نمی توانم خودم را تشخیص بدهم ...آخه چرا با این دوربیهای فوری از من عکس گرفته ایید؟
ودر پایان ...آقا مجید جامعه شناس ممنون از نوشته سرشار از امیدتون ...یاسان عزیزممنون به خاطر پیشنهاد سخاوتمندانه ات ....میم عزیز شکسته نفسی می کنی به هر حال اسم شاعرانه ات همیشه من رو به یاد درخت گلابی می اندازدیکی از شاعرانه ترین فیلمهایی که تا حالا دیده ام و پریسای عزیز امیدوارم این اسم آنقدر وسوسه انگیز باشه که تو را همیشه به این وبلاگ بیاورد و در مورد سوالت... چقدر خوشحال می شدم اگر این اسم به ذهن کند من می رسید اما افسوس که برای اولین بار به ذهن گابریل مارکز (نویسنده صد سال تنهایی)رسیده بود ... امیدوارم همیشه روزهای خوب و خاطره انگیزی داشته باشید .
نویسندگی وسوسه ایی است که هر از گاهی اتفاق می افتد . وقتی کتاب می خوانم ، فیلم می بینم ، در خیابان راه می روم ، در صف اتوبوس ایستاده ام ، اتفاق می افتد وقتی چهره هایی را می بینم که سخت فراموش می شوند ، وقتی شعر می خوانم ، موسیقی را می شنوم که در خوابهایم نیز نواخته می شوند ....نویسنده گی وسوسه ایی است که هر از گاهی اتفاق می افتد و اصلا نگاه نمی کند که دارم با کسی حرف می زنم یا دارم از خیابان رد می شوم و حتی به ساعت نگاه هم نمی کند و در این لحظات چقدر دلم می خواهد فقط بنویسم .....اما حیف گاهی نوسندگی، اشتباهی برای کسانی اتفاق می افتد که نویسنده نیستند .
چطور می شود کلمات را کنار هم چید ، چطور می شود نوشت ، چطور می شود نویسنده بود ؟
اما مدتی است تصمیم گرفته ام در حد خودم نویسنده بدی باشم .
و تشکر مخصوص از دوستان عزیزم پریسا و یاسی و میم که اولین نوشته ها را در این وبلاگ به یادگار نوشتند و ممنون از دوستانی که به وبلاگم آمدند هر چند چیزی ننوشتند . با زیباترین و
آفتابی ترین آرزوها برای همه دوستان خوبم ......